داشتم به جمع کردن دوباره کتابخوانه ام فکر می کردم. بروم از کتابفروشی بیست سی تا کارتن بگیرم و چسب پهن بخرم و حواسم جمع باشد که زیادی سنگین نشود. بعد ماشین پرایدوانت پسردایی را قرض بگیرم و دو کارگر ساعتی تا همه را برداریم و ببریم خانه قدیمی. این دفعه چیدمان را همانطور که خودم دلم می خواهد انجام می دهم. نه برحسب رنگ تا قشنگ تصنعی باشد. نه ناشر و خوانده ها و نخواهنده ها و... حالا که تعدادشان نزدیک دوهزارتاست برایم راحت پیدا شدنشان مهم است و بس. بروم سراغ کتاب های اعجاب انگیز دایی. نکته برداریشان کنم. کنار نکته ها تصاویر مربوطی بچسبانم و انتشار دهم تا یادم نرود. شبیه کاری که بچگی ها با شعرها می کردم. هر شعری که دوستش داشتم را یادداشت می کردم و آنقدر می خواندم تا حفظ می شدم. چند سال است که دیگر حتی یک بیت هم حفظ نکرده ام؟ آه حتما باید به شعر برگردم. کاش شاعران خوب هیچوقت تمام نشوند...
چند کتاب را به چند نفر قرض داده ام که یادم نمی آید؟
یعنی می شود دوباره روزی مثل سال های قبل بخوانم صبح تا شب و شب تا صبح؟
روشنی طلعت تو ماه ندارد. پیش تو گل رونق گیاه ندارد. گوشه ابروی توست منزل جانم. خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد. تا چه کند با رخ تو دود دل من. آینه دانی که تاب آه ندارد. دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری. جانب هیچ آشنا نگاه ندارد. رطل گرانم ده ای مرید خرابات. شادی شیخی که خانقاه ندارد. خون خور و خامش نشین که آن دل نازک. طاقت فریاد دادخواه ندارد. گو برو و آستین به خون جگر شوی. هرکه در این آستانه راه ندارد. نی من تنها کشم تطاول زلفت. کیست که او داغ آن سیاه ندارد. حافظ اگر سجده تو کرد مکن عیب. کافر عشق ای صنم گناه ندارد.
یکی یادم آمد و نوشتم بی آنکه علاقه ای داشته باشم که شکل مرسوم نوشتن شعر را رعایت کنم...
