نشسته ام پای سیستم و اولین چیزی که به آن فکر می کنم سرطان است. به تراپیستم گفتم که چقدر با تایپ کردن راحت ترم تا نوشتن. او البته قبول نکرد و گفت که نوشتن با خودکار آرامش بیشتری دارد ولی من قبول ندارم خب. چرا به سرطان حالا؟ راستش دلم می خواهد در پیج اینستا بلاگری کنم و نکته اولش این است که محتوای درخوری پیدا کنم که دوستانی با تفکرات مشابه خودم دورم جمع شوند. آن وقت است که می توانم پیج فروشگاهیم را هم تبلیغ کنم و بلکه بتوانم کمی درآمد داشته باشم تا زندگی راحت تر بگذرد. ولی نگفتم هنوز چرا سرطان؟ آخ می شود بعدش بگویم؟ راستش حالا که دارم تند و تند تایپ می کنم یادم آمده همه آن سال های بلاگر بودن اینجا و نوشتن های طولانی را. دستانم به رقص درآمده اند و زیبا شده اند. خوشحالم خیلی. شاید امسال هیچوقت به این خوشحالی نبودم. بی آنکه به چیز خاصی فکر کنم فقط تایپ می کنم و تایپ می کنم. یادش به خیر زمانی فکر می کردم از همین تایپ کردن ها می توانم درآمد کسب کنم. آرامش و سکوت اتاقم و صدای پس زمینه شجریان و تایپ با لپ تاپ قدیمی که همین چندروز پیش رفته بودم برای عوض کردنش و دلم نیامد. چقدر همراهم بود همیشه. نام وبلاگ را هزارجهد گذاشتم چون آنطور که خودم را شناختم همیشه در حال جست و خیز بودم و یکجا نشستن مرامم نبوده. هزاران جهد کرده ام و باز هم خواهم کرد تا این تن ناشکیبا در گوری روزی آرام گیرد. خلوت گزیده هم همان است که منم.
پس خلوت گزیده ای که به تماشا حاجتی نداشت و هزار جهد کرده بود که سر عشق بیابه، همان منم!
خوش برگشتی خودم.
