رشت، یک شهر، بیست داستان

از م.آ.به آذین شروع می‌شود. از رشت قدیم که بیشتر شبیه روستاست و هنوز جانش را واژه شهر نبلعیده. می‌رسد به قصه مجتبی تقوی زاده و دوران کرونا. قصه این یکی هم به طاعون صد سال پیش، ربط دارد. انگار هیچوقت جلو نمی‌رود. رشت، همیشه یک شکل می‌ماند. نه در ظاهر که در ذهن آدم‌هایش. حین خواندن کتاب دیشب داشتم انار می‌خوردم و گذر زمان را نفهمیده بودم که دیدم خون انار دوید لای کلمات. کلماتی که از قضا خودشان از خون می‌گفتند. کتاب را هنوز تمام نکردم که نشستم اینجا. نشستن و نوشتن اینجا خوب است. یعنی دوباره شروعش کنم؟...

خوش برگشتی خودم

نشسته ام پای سیستم و اولین چیزی که به آن فکر می کنم سرطان است. به تراپیستم گفتم که چقدر با تایپ کردن راحت ترم تا نوشتن. او البته قبول نکرد و گفت که نوشتن با خودکار آرامش بیشتری دارد ولی من قبول ندارم خب. چرا به سرطان حالا؟ راستش دلم می خواهد در پیج اینستا بلاگری کنم و نکته اولش این است که محتوای درخوری پیدا کنم که دوستانی با تفکرات مشابه خودم دورم جمع شوند. آن وقت است که می توانم پیج فروشگاهیم را هم تبلیغ کنم و بلکه بتوانم کمی درآمد داشته باشم تا زندگی راحت تر بگذرد. ولی نگفتم هنوز چرا سرطان؟ آخ می شود بعدش بگویم؟ راستش حالا که دارم تند و تند تایپ می کنم یادم آمده همه آن سال های بلاگر بودن اینجا و نوشتن های طولانی را. دستانم به رقص درآمده اند و زیبا شده اند. خوشحالم خیلی. شاید امسال هیچوقت به این خوشحالی نبودم. بی آنکه به چیز خاصی فکر کنم فقط تایپ می کنم و تایپ می کنم. یادش به خیر زمانی فکر می کردم از همین تایپ کردن ها می توانم درآمد کسب کنم. آرامش و سکوت اتاقم و صدای پس زمینه شجریان و تایپ با لپ تاپ قدیمی که همین چندروز پیش رفته بودم برای عوض کردنش و دلم نیامد. چقدر همراهم بود همیشه. نام وبلاگ را هزارجهد گذاشتم چون آنطور که خودم را شناختم همیشه در حال جست و خیز بودم و یکجا نشستن مرامم نبوده. هزاران جهد کرده ام و باز هم خواهم کرد تا این تن ناشکیبا در گوری روزی آرام گیرد. خلوت گزیده هم همان است که منم.

پس خلوت گزیده ای که به تماشا حاجتی نداشت و هزار جهد کرده بود که سر عشق بیابه، همان منم!

خوش برگشتی خودم.