حمید محمدی که همیشه صداش رو موقع اخبار گفتن دوست داشتم و مجری گریش رو تو فوتبال صدوبیست یه پادکست داده بیرون که اپیزود اولش رو شنیدم و منی که حتی دلم نمی خواست هیچوقت از این وطن برم، چشمام اشکی شد. بعد به این فکر می کردم که نکنه ساختگی باشه و مثلا پول گرفته چنین اپیزودی بسازه. بهرحال که غربت غم انگیزه و هیچوقت دلم نمی خواد تجربه ش کنم به شخصه. دیشب خیلی حال خوبی داشتم. رفته بودم پیش تراپیست و چقدر این حالمو خوب می کنه. دوستان زیادی دارم که می تونم باهاشون حرف بزنم اما تراپیست رفتن اصلا یه شکل دیگه خوشحالم می کنه. هرچقدر تحلیلم کنه نقدم کنه. سالهاست تراپیست میرم و این خانم جدید رو واقعا دوست دارم. بعدم قهوه زدم و اومدم خونه و پیتزا خونگی. عصرش هم رفته بودم دفترچه خریدم واسه طراحی بالت ژورنال سال جدید.
بگذریم. با یه نفر که ایران شناسی خونده بود صحبت کردم و اصلا اشکی شدم. از بس بهم امید و روحیه داد و گفت نخونده هم بری قبولی. خواستی بخونی هم فقط همین کنکورای سال قبل و خیلی خودتو نمی خواد اذیت کنی. اگرچه هنوز سراپا ترسم ولی خب امید خیلی چیز خوبیه.
