آنقدر که روی ه و کسره حساسم روی وسایل شخصیم نیستم. نیم فاصله که جای خود دارد. اما مشکل همیشگی من با تایپ کردن در اینجا همین بوده که نیم فاصله نوشتن در لپ تاپ و در این وبلاگ را یاد نگرفتم و مدام این مسئله حرصم می دهد.
برای خیلی از ما روزهای هفته با بعضی اتفاقات خاص نام گذاری می شوند. مثلا برای سال های طولانی تا اسم دوشنبه می آمد حواسمان بود که شب برنامه نود دارد. یا قدیم تر کتاب داستانی خوانده بودم با عنوان پنجشنبه های سالن. لذت آقای گل شدن. در این روزهای سرد زمستانی شنبه ها برایم یادآور شاهنامه خوانی است. در گروه کوچک و خودمانی که یکی از دوستانم تشکیل داده و بی هیچ ادا و اطوار خاصی همه دور هم جمع می شوند تا فقط فردوسی بخوانند و بشنوند. بی آنکه دانش زمینه ای قبلی داشته باشند و پژوهشگر باشند یا نظریه پردازی کنند.
کتاب شاهنامه خالقی مطلق از آن هایی بود که وقتی از کتابخانه شخصی دایی به بنده هدیه داده شد؛ می دانستم با یک کتاب معمولی طرف نیستم. بلافاصله خواندنش را شروع کردم چرا که تا همان موقع هم درنگ کردنش نا به جا بود. همزمان پادکست شاهنامه خوانی خادم را هم شنیدم و صدای گرم و مستحکمش جان دوباره ای به من داد. بعد از حمله اعراب قدرت درباری زبان فارسی خیلی کم شده بود و این شاهنامه بود که زبان شیرینمان را نجات داد. وقتی به ارتباط این تلاش سخت فردوسی و رعایت کردن چند نکته دستوری ساده نگارشی فکر می کنم، شرمگین می شوم. که چرا از کنار این ویژگی ها به سادگی رد می شویم...
